De Eenzaamheid

Ze loopt alleen naar huis
In het ochtendlicht
Door een stille stad en
Zoekt een evenwicht

Zij is een leeg perron
Zij is de laatste trein
Ze laat je denken
Aan wat nooit zal zijn

Zij is de onrust in de ogen
Van iemand die het heeft gemaakt
Die door lakeien wordt bewonderd
En zichzelf is kwijtgeraakt

De eenzaamheid
Ze staat onzichtbaar voor je ogen
Ze kijkt je aan van tijd tot tijd
De eenzaamheid

Zij is een bedelaar
Die om een aalmoes vraagt
Zij is de noordenwind
Die door de vlakte jaagt

Zij kent de schaduwkant
Van wie de bloemen krijgt
Zij kent de binnenkant
Zij kent de kwetsbaarheid

Zij is Het lege huis
Waar de wind door waait
Zij is de laatste man
Die op de barricade staat

Zij is de trage tijd
Die geen wonden heelt
Zij is de rijke vrouw die drinkt
Omdat ze zich verveelt

De eenzaamheid
Ze gaat onzichtbaar door de wereld
Ze raakt je aan van tijd tot tijd
De eenzaamheid