Op 25 december 2017, direct na de kersttoespraak van de Koning, is in de Trouw Kerstshow, vanuit de Grote Kerk in Den Stef Bos te zien met het 42- koppige Guido’s Orchestra en het ZO! Gospel Choir met het nummer Gelukkig. Vele artiesten, waaronder ook Trijntje Oosterhuis en Oleta Adams treden op als een ode aan alle vrijwilligers en mantelzorgers.
Op Kerstavond 24 december 2017 is Stef Bos samen met Gerdi Verbeet en Noraly Beyer te gast bij Jacobine op zondag, in een speciale Kerstuitzending. Zij praten aan de hand van een meegebracht woord of gedicht over onderwerpen die hun bezig houden en waarvan zij vinden dat die dit jaar bepalend zijn geweest of volgend jaar zouden moeten worden.
In een tijd waar negativiteit en doemdenken wel eens de bovenhand dreigden te halen, was een dosis puur en eerlijk positivisme het uitgelezen medicijn. De medicijnman van dienst was Stef Bos. Tijdens de show “Wereldwijd” nam hij het publiek in De Roma mee op een reis doorheen de tijd en over de verschillende continenten. Via fragmenten uit brieven aan zijn moeder kregen we de verhalen achter enkele van zijn liedjes, aangevuld met de wijsheden van ma Bos. En al ging het in de brieven ook wel eens over gevoelens van gemis, onbegrip, twijfel en angst, steeds weerklonk er een citaat van zijn moeder dat nieuwe moed en nieuwe hoop gaf. Het was het herwaarderen van mooie, oude wijsheden in een tijd dat de wijsheid soms ver weg lijkt. Stef Bos toonde zich daarbij, zoals we het konden verwachten, een volleerd en begenadigd verteller die telkens weer met woorden en een vleugje humor het decor wist te schilderen voor de liedjes die gingen komen.
En hoewel er in “Wereldwijd” weinig nieuwe liedjes zaten, zat er heel veel vernieuwends in de voorstelling. Alle bestaande nummers hadden immers een ander arrangement gekregen waardoor ze toch weer op een andere manier overgebracht werden dan we gewoon waren. Zo werd “Awuwa” helemaal niet het uitbundige, vrolijke nummer over de vrouw die wilde dansen door de straten van Zuid Afrika. Het werd juist erg ingetogen en klein met alleen een beetje begeleiding op piano. De tekst en de melodie bleven dan wel behouden, het gevoel van het nummer werd veel beklijvender.
Starten deed Stef Bos overigens wel met een nieuw nummer. “Ik woon niet waar ik ben geboren” was duidelijk een erg autobiografisch nummer. Het werd het ingetogen en zachte levensverhaal van de rondtrekkende Bos die steeds op zoek was naar nieuwe horizonten, nergens thuis en altijd een vreemde. En misschien ook met de boodschap die hij later omschreef als: “Misschien zie ik in de verte beter waar ik vandaan kom.”
Reizen is ontdekken, reizen is contacten leggen, mensen leren kennen, culturen leren kennen. Zo vertelde hij dat hij bijna onbewust een huwelijksaanzoek had gedaan door een geit te kopen of hoe hij in de Balkan een op het eerste zicht toch wel erg wansmakelijk gebruik van gastvrijheid mocht ervaren. Het verhaal van hoe hij een bord vette soep kreeg met daarin een drijvend schapenoog was ronduit hilarisch. Stef toonde zich weer een meesterlijk verteller toen hij verhaalde hoe het voelde om het bord soep op te eten en het oog in te slikken. Het verhaal was wel om duimen en vingers van af te likken. Het werd de ideale inleiding voor het mooie “Engjelushe” waarbij we na de flamenco in “Hilton Barcelona” nu mochten genieten van Slavische klanken.
En zo werd “Wereldwijd” niet alleen qua verhalen een reis rond de wereld, maar ook qua muziekstijl. Bij “Forca da mudanca” zorgde de basgitaar van Lené te Voortwis in combinatie met het gitaarwerk van René van Mierlo voor een onvervalste Afrikaanse sound terwijl we bij “Dia de la muerte” gevoelsmatig echt wel in Latijns Amerika zaten. Het werd moeilijk om niet spontaan mee te gaan dansen op de zwoele ritmes. “Suikerbossie” kende zelfs twee verschillende arrangementen in één uitvoering. Het eerste deel was sober, lief en terughoudend en bij het tweede deel gingen alle remmen los en werd het één groot feest. Martin de Wagter mocht zich zelfs tijdens een lange en vermakelijke solo helemaal laten gaan op zijn drumstel. Het publiek was helemaal mee.
En dit was zo heerlijk aan dit concert van Stef Bos: de puzzel paste perfect. We volgen Stef nu al meer dan 20 jaar en dit was het beste dat we van hem ooit zagen. Er zat een ideale balans tussen verhalen en liedjes en tussen de verschillende emoties. Er was veel variatie in muzikale genres. We kregen topprestaties van de muzikanten; mooie, aangepaste belichting; verrassend nieuwe arrangementen en toch heel wat vertrouwde elementen. Er was een boodschap van positiviteit zonder dat het al te veel dominee Bos werd tijdens de zondagspreek. Stef bediende zich van hele mooie citaten van zijn moeder waaronder: “Mensen die muren bouwen om hun land te beschermen, bouwen op den duur hun eigen gevangenis.”, “Het is goed dat er grenzen bestaan. Dan hebben we iets om over te gaan.” en “Angst heeft ook een schoonheid. Wie geen angst heeft, heeft ook geen fantasie.” Maar hij wist ze zodanig te integreren in zijn verhalen dat er nooit het belerend vingertje kwam.
En zelfs wanneer hij tijdens een geweldig mooie en pakkende uitvoering van Johannes Kerkorrels “Hillbrow” opriep om “niet alleen je hart voor Hillbrow te geven, maar gewoon je hart te geven … aan diegene die je lief hebt of zelfs diegene die je haat”, klonk dat heel erg oprecht, welgemeend en goed geplaatst.
We hebben Stef Bos door de jaren heen heel wat zien en horen brengen op diverse podia en we waren altijd overtuigd van zijn talent, maar niet altijd even overtuigd van de voorstelling in zijn geheel. Maar deze keer wist hij ons met “Wereldwijd” met een voltreffer in het hart te raken. Of zoals hij het zelf zei: “Ik ben niet perfect, maar ik geloof wel dat er maar één weg is en dat is de weg van de constructiviteit.” Deze voorstelling gaf ons de mentale, morele, muzikale en emotionele energie om er weer tegenaan te gaan.
< Sascha Siereveld >
In ongeveer 25 jaar tijd is Stef Bos uitgegroeid tot een van van Nederlands beste, maar ook meest verrassende chansoniers. In zijn nieuwste show ‘Mooie waanzinnige wereld’ neemt Bos ons mee in een wereld waarin we blind zijn voor het onzichtbare. Niet eens metaforisch bedoeld, want met het onzichtbare bedoelt Bos dat we ons te weinig focussen op het mooie om ons heen. Verblindt door wellicht de gemakszucht en de rijkdom van het westen, weigeren we ons vaak te concentreren en te genieten van het kleine. Zoals een optreden in Eindhoven…
‘Mooie waanzinnige wereld’ begint voor de fans van Bos wellicht wat tegendraads. Waar de deels in België, deels in Zuid-Afrika wonende Nederlander drie landen als zijn thuisland kan beschouwen, vangt de voorstelling aan met het Duitse volkslied. Wellicht een verwijzing naar het waanzinnige, wellicht om de toeschouwers op het verkeerde spoort te brengen, komt Bos met zijn mannen het toneel opgelopen in dit lied. Bos heeft het grote podium in Eindhoven voor één avond verbouwd tot een intiem ogend kroegpodiumpje en zo begint en eindigt hij de avond.
In ‘Mooie waanzinnige wereld’ verhaalt Stef de liedjes van zijn nieuwste album ‘Mooie waanzinnige wereld’. Verdeeld over verschillende hoofdstukken en onderbroken door een dicht, een uitleg, een verhaal. En dat in al zijn eenvoud. Bos steekt de draak met zijn eigen liedjes en betrekt veelvuldig zijn kinderen bij het verhaal. Ook zijn vader komt natuurlijk langs in zijn levensverhaal. De man die wellicht de oorzaak van het succes is geweest van Bos’ doorbraak, overleed in juni jongstleden, volgens Stef zelf met ruim 25 jaar uitstel. ‘Papa’, Bos’ grootste hit klinkt als enige ‘oude’ nummer in het eerste deel van de voorstelling dan ook ingetogener dan ooit en ook in het publiek hield menigeen het verre van droog.
Het verschil van ‘Mooie waanzinnige wereld’ met Bos’ eerdere werk, is dat de plaat voor het eerst is geschreven met de volledige band. Het is wellicht daarom ook dat het lijkt alsof Bos een ietwat meet blues-/americana gerichte kant op lijkt te zijn gegaan. Niet alleen de nummers van de nieuwe plaat, maar ook de al wat oudere nummers zijn daar dan volledig op aangepast. Op het altijd vrolijke ‘Wodka’, in het tweede deel van de show na dan. Dit, mede ondersteund door de geweldige muzikanten die de chansonier begeleiden; gevonden in alle delen van Nederland en België. Met natuurlijk een belangrijke rol deze avond vanwege het thuisconcert van Eindhovenaar René van Mierlo. Mede door zijn invloed lijkt Bos de laatste tijd steeds meer de blues-kant op te gaan, en gezien zijn teksten, melancholisch spiegelend en de wereld beschouwend, is dat nog niet eens zo’n verkeerde inkijk. Het enige verschil is dat Bos nooit zo’n klaagzang zal bezingen.
De altijd open Bos lijkt met ‘Mooie waanzinnige wereld’ reeds begonnen met het terugkijken op zijn carrière, om zoals de zanger me eerder al tijdens een telefoongesprek zij, te zijn gaan denken aan een jubileumtournee in waarschijnlijk 2016. Als die net zo ingetogen, gemoedelijk en pitoresk is als ditmaal, is ook die show reeds bij voorbaat een succes. Maar voor het zover is, trekt Bos door Nederland en België door de theaters. En neemt u het van mij aan: na Bos’ voorstelling voelt u zich inderdaad ‘een beter mens’.
‘Kan het niet alleen’ Live bij De Zevende Dag (VRT) met het Sunsunsun strijkkwartet en Steven Cornillie aan de piano.
Een druilerige zaterdagmiddag
Geen beter moment om aan te schuiven bij Daniel Dekker
In zijn Muziekcafe
Met hier een live versie van
Ik kan het niet alleen
Stef Bos speelde een nummer van zijn nieuwe album: Een Sprong In De Tijd. Na de opname sprak Johan met hem en Maarten Vogelaar over het gevoel van weemoed op jonge leeftijd met een mooie, hoopvolle boodschap van Stef. Bekijk de video!
Meld je aan en ontvang het Stef Bos-nieuws als eerste in je mailbox.
