Dagblad De Gelderlander
27 november 2020
Tekst: Manon Bastides
Foto: Lieke Anna
Dat Stef Bos een poëet en een klasse verteller is die op gezapige, meesterlijke wijze telkens opnieuw de snaar raakt van de luisteraar, bleek toen we de man vorig jaar zagen optreden in de OLV Hemelvaartkerk in Eksaarde (Lokeren).
Begin dit jaar bracht Stef Bos trouwens een nieuwe plaat uit ‘Tijd om te Gaan leven’. Waarover we schreven: ” ‘Tijd om te gaan leven’ is een plaat geschreven voor iedereen die ingehaald wordt door diezelfde tijd. Elke dag opnieuw. Stef Bos verkondigt zijn boodschap zodanig ingetogen en zachtmoedig, dat je er gewoon stil van wordt in je hart en hopelijk de tijd vindt om echt te gaan leven. Want dan pas heeft de boodschap echt zin, als je hieruit lessen trekt. Want na elk einde is er altijd een nieuw begin”
Als je het in de huidige tijdsgeest bekijkt, zijn het profetische woorden. Want wachten om echt te gaan leven, is in tijden van corona uit ten boze. Ook al kunnen we dit niet met volle overgave doen. Maar meer dan ooit, leven is nu, niet gisteren of morgen.
In Kuurne kwam Stef Bos (****) in een intieme setting een bloemlezing geven over zijn, mijn en ons leven. Stef Bos start, gezeten aan z’n piano, in een sobere verlichting met songs als “Ik ben een zanger zondermeer” met de nadruk op dat laatste. En “Is dit nu later?”, dat eigenlijk min of meer werd terug gebracht tot “Dit is nu later” .
Het spelen van aandoenlijke songs aan zijn piano en ruim de tijd nemen te vertellen uit de vele boeken die hij heeft gelezen, of dat nu een kinderboek is , of een passage uit een gedicht van een Portugese dichter, of verwijzingen naar schrijvers en artiesten waar Stef een nauwe band mee heeft. Telkens komen er anekdotes in voor, uit het leven gegrepen. Anekdotes die trouwens telkens eindigen in een nieuwe song, die er perfect op aansloot.
In die verhaallijn komt bijvoorbeeld zijn tijd in Antwerpen voor en zijn periode toen hij in Brugge terecht kwam. Hij trad nu in Kuurne op en dus kwam die band met West-Vlaanderen opvallend veel voor in de set. Telkens is dat met een glimlach en een traan.
Vooral komt de poëet en klasse verhalenverteller in Stef Bos naar boven, is dat nu in de vorm van gezapig lachen met zijn verhalen toen hij als Nederlander voor het eerst in ons land aankwam, of zitten genieten als hij het heeft over hoe hij op wandel was door de stad en in een etalage zichzelf in de spiegel zag, omgeven door etalagepoppen. Het werd niet telkens de inspiratie van een nieuwe song.
Stef Bos is dan ook een man die net zijn inspiratie haalt uit de kleine en grote dingen des leven. Vaak zijn dat ook de meest eenvoudige, zoals toen hij met zijn dochter in de supermarkt rondliep en zijn dochter hem wees om dat ene plantje dat groeide tussen de stenen. ”Dat plantje is sterk papa”. Stef Bos houdt je over de hele lijn aan zijn lippen gekluisterd, doet je glimlachen, meeklappen of in huilen uitbarsten.
Tot op het einde van de set de ultieme ontlading volgt bij “Papa”, een song waar hij groot is mee geworden, en ook al heeft Stef Bos zoveel meer mooie verhalen geschreven, dit is de song die echter nog steeds het meest door merg en been gaat van ieder kind die naar zijn of haar vader of ouder opkijkt. Of die ouder hier nog is of niet , maakt daarbij weinig uit. Als je zelf wat ouder wordt stel je vast. ‘Ik ben wellicht geworden, wat jij helemaal niet wou. Maar ik lijk steeds meer op jou’ . Eindigen in de gevleugelde woorden ‘want ik hou steeds meer van jou’ kon ik ook de tranen niet meer bedwingen.
Stef Bos kreeg op het eind van de set een staande ovatie als dank voor zijn performance. Stef Bos is iemand die zijn verhaal zodanig vertelt dat het niet alleen over hem gaat maar dus ook over jou en mij; zoals vroeger zette hij het nu in Kuurne op intieme wijze ook in de verf. Het leek zelfs op een grootschalig huiskamerconcert.
Alleen sterke verhalenvertellers kunnen in een sobere setting er in slagen een publiek muisstil te doen genieten. Het maakt Stef Bos een uitzonderlijk artiest, zanger en fenomeen. Hij is iemand die je door zijn verhaal bij het nekvel grijpt, doet lachen en huilen, of hij nu een verhalenverteller, troubadour of cabaretier is. In elke geval genoten we vanavond van een intensieve en emotionele roetsjbaan doorheen heden en verleden. Met een schaterlach en een tranendal tot gevolg.
Organisatie: Stef Bos ism Rumoer en Kubox, Kuurne
