De heuvels van Toscane, de reizen die ik maakte
De wolken aan de horizon, de ogen van mijn vader
Jouw ogen die mij zien, jouw woorden die mij raken
Ik laat het los op het laatste rechte eind
Mijn vlakke land daar in het noorden
Het dorp waar ik ben geboren
De mist boven de velden
De mensen die ik kende
Ik zie ze voor me terwijl het licht verdwijnt
Op het laatste rechte eind
En voordat ik ga, voor ik verdwijn
Nog een keer zoeken naar de woorden
Waar geen woorden voor zijn
Voordat ik ga, en ik weet niet waarheen
Alle sluizen open
Al het water naar de zee
Ik weet niet wat me wacht, ik weet niet wat er komt
Is het een eindeloze stilte of een ondergaande zon
Ik maak me los van deze tijd en wacht totdat ik vleugels krijg
Want het leven is een weg en dit is het laatste rechte eind
Maar voordat ik ga, voor ik verdwijn
Wil ik jou zeggen waar geen woorden voor zijn
Voordat ik ga, en ik weet niet waarheen
Laat ik alles los
Alleen jou
Neem ik in gedachten met mij mee
Voordat ik ga
Meld je aan en ontvang het Stef Bos-nieuws als eerste in je mailbox.