Kijk, de zon breekt door de wolken
En het licht valt naar beneden
Tijd om te gaan leven
Zie de waanzin in de wereld
En de stukgeschoten steden
Tijd om te gaan leven
Op een dag dan ben je grijs
En je wordt wat je verzwijgt
Vergeten om te leven
Lang genoeg gewacht
En verdwaald in dat wat was
Tijd om te gaan leven
En kijk ik laat mezelf vallen
In het weergaloze niets
Ik rij met losse handen
Door de straten op een fiets
En ik ga met windkracht zeven
Zonder jas aan door de regen
Drink het water van de hemel
De smaak van het vergeten
Ik geef mezelf de bloemen
En ik dans door de seizoenen
Ik zie de leegte in de ogen
Van degene die niet dromen
Ik zie twee namen in een boom
Ik kan ze bijna niet meer lezen
En deze woorden zijn de sporen
Van een uitgewist verleden
Ben je bijna
Ben je bijna al vergeten
Het wordt tijd om te gaan leven
Meld je aan en ontvang het Stef Bos-nieuws als eerste in je mailbox.