Waanzinnig mooie avond
Een waanzinnig mooie avond met Stef Bos
maandag 27 oktober 2014, Meppeler Courant, Flip Velinga
Meppel – Aan het eind van zijn show geeft Stef Bos het publiek in Meppel een boodschap mee: ‘Je weet niet half hoe mooi je bent.’
Voorstelling: Mooie waanzinnige wereld (try-out); Stef Bos (zang, piano, gitaar, accordeon), René van Mierlo (gitaar), Martin de Wagter (drums), Lené te Voortwis (bas) en Steven Cornillie (piano). Locatie: Schouwburg Ogterop, Meppel
Aantal Bezoekers: 300. Waardering: * * * *
Het is een prachtige afsluiting van de avond, die ruim twee uur lang een ode aan de liefde is geweest. Een gepassioneerde liefdesverklaring aan de wereld, het leven in alle schoonheid en lelijkheid. Mooie waanzinnige wereld.
In zijn nieuwe theatershow rekent Bos af met het pessimisme. Leef. Geniet. Hij heeft zich voor een van zijn nummers laten inspireren door zijn dochtertje, die hem op het onkruid wees dat door de stoeptegels omhoog kroop. Ze trokken er samen een halfuur voor uit.
Dat moment, zo besefte Bos, had van hem een beter mens gemaakt. Het is een van de vele nummers van zijn nieuwe album dat hij in Meppel speelt. Zoals altijd schildert Bos met woorden. Hij is de filosoof, de denker, maar in zijn laatste shows ook de optimist. ‘Je moet niet leven voor de toekomst. Je moet leven voor wat is.’
Meer dan in het verleden is Stef Bos één met zijn band. Mooie waanzinnige wereld is het resultaat van maanden sleutelen, repeteren en ego’s opzij schuiven. Het resultaat mag er zijn. Bos ontroert, daagt uit en grijpt je bij de lurven.
Het onzingbare willen zingen en het niet kunnen
Het onmogelijke mogelijk willen maken en het niet kunnen
Alles niet kunnen en het toch doen
Jeroen Bosch
Bos doet het. Telkens weer. ‘We zoeken in de toekomst naar een begin dat we in het verleden zijn verloren.’ Het is het vertrekpunt in zijn openingsnummer. Voor de pauze speelt hij voornamelijk werk van zijn laatste plaat: Beter Mens, Passage, Hier en Nu en Narrenschip, geïnspireerd op werk van de kunstschilder Jeroen Bosch. Wat opvalt is dat zijn begeleidingsband veel meer ruimte krijgt dan in het verleden. Dit is een goed ingespeeld stel muzikanten. Soms klinkt er een vleugje jazz, soms zijn bluesinvloeden hoorbaar. Maar bovenal is er de stem van Stef, die een ode brengt aan de vergankelijkheid en voor de pauze achter de piano kruipt om een aangrijpende versie te spelen van Papa. Het is een eerbetoon aan zijn vader die dit jaar overleed. Na de pauze speelt Bos ook ouder werk: Mijn stad en Wodka. Hij vertelt een prachtige anekdote over een jongen in Zuid-Afrika, die alles terugbracht tot de kern. Geen moeilijke Engelse woorden, geen dikdoenerij.
Liefdesverklaring
Een touchscreen wordt een streelpaneel. Het past in de sfeer van de avond. ‘We zijn in het leven om te sterven zonder masker’, houdt Bos zijn publiek voor, wanneer hij het nummer Maskerman aankondigt. Een zoektocht naar wie je bent en wie je wilt zijn. In Circustent is er opnieuw de confrontatie met het negativisme. ‘Als je vechten wilt, vecht. Maar vecht dan ergens voor.’Hij zit nu bijna vijfentwintig jaar in het vak en is naast een fantastisch liedjesschrijver ook een steeds betere performer geworden. Stef Bos raakt je recht in het hart. In Meppel sluit hij af met twee nummers die zijn veelzijdigheid onderstrepen: achter de piano zingt hij over een ontmoeting met een dakloze man in Zuid-Afrika die in slaap was gevallen met een fles bier in zijn hand, en daarna door de familie in de armen was gesloten, waarna hij met de band een aangepaste versie van Ik heb je lief speelt.
Was ik maar het bloed dat door jouw lichaam stroomt
Dan sliep ik in jouw hart en ik woonde in jouw hoofd
Het is de liefdesverklaring die hij de komende maanden aflegt in de theaters in het land. Stef Bos neemt zijn publiek mee in een mooie waanzinnige wereld. In Meppel levert het een waanzinnig mooie avond op.
Flip Vellinga
